Jutros nešto pre pola 9 preminuo je Arhiepiskop cetinjski Mitropolit crnogorsko- primorski i egzarh svetoga trona Pećkoga Amfilohije, saopštila je Mitropolija.
Kako je ranije saopštila Mitropolija, on se u Kliničkom centru Crne Gore lečio od početka oktobra kada mu je potvrđena infekcija novim koronavirusom.
Mitropolit se upokojio nakon primanja Svete tajne pričešča, stoji još u saopštenju MCP.
Uprkos negativnom testu na koronu, od juče su se u medijima pojavljivale informacije o tome da mitropolit otežano diše zbog, kako su njegovi doktori objasnili, pneumomediastinuma koji je uobičajena komplikacija koja nastaje kod većine starijih osoba koje su imale dužu upalu.
Potom je mitropolija saopštila i da je postavljen na neiznvanzivnu, a rano jutros i invanzivnu ventilaciju.
Sinoć se u delu medija pojavila i informacija da je preminuo što je MCP demantovala.
Mitropolit će biti sahranjen u nedelju u Sabornom hramu u Podgorici
Kako je naknadno saopštio Episkopski savet SPC u Crnoj Gori Mitropolit će danas biti prenet u Cetinjski manastir gde će sutra u 9 ujutru biti služena Sveta zaupokojena liturgija. Iz Cetinja će istog dana biti prebačen u Saborni hram u Podgorici gde će u nedelju, 1. novembra biti služena Sveta arhijerejska zaupokojena liturgija koju će predvoditi patrijarh Irinej.
Nakon liturgije će biti služeno opelo i obavljena sahrana.
Mitropolit
Mitropolit Amfilohije (Radović, svetovno Risto) je rođen na Božić 7. januara 1938. godine u Barama Radovića u Donjoj Morači.
Proveo je detinjstvo u patrijarhalnoj pobožnoj porodici u posleratnim vremenima narastajućeg ateizma pod komunističkom vlašću.
Osnovnu školu je završio u manastiru Morači, a Bogosloviju Sv. Save u Rakovici u Beogradu. Diplomirao je na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu a uporedo je studirao klasičnu filologiju na Filozofskom fakultetu.
Magistrirao je na Istočnom pontifikalnom institutu u Bernu i Rimu. U Atini je odbranio doktorat o Sv. Grigoriju Palami, koji je privukao pažnju ondašnje evropske teološke javnosti. U Grčkoj je i primio čin sveštenika.
Bio je jedan od poslednje trojice preostalih učenika Justina Popovića, koji je, uz svetogorskog starca Pajsija imao veliki uticaj na duhovno sazrevanje mitropolita.
Bio je profesor na Pravoslavnom institutu Sv. Sergija u Parizu, redovni profesor na Bogoslovskom fakultetu Sv. Jovana Bogoslova u Beogradu (kasnije Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta Univerziteta u Beogradu). U dva mandata bio je i dekan fakulteta.
Primio je Doktorat honoris causa više drugih akademija: Moskovske duhovne akademije, Instituta teologije Beloruskog državnog univerziteta u Minsku, Pravoslavnog teološkog instituta Sv. Sergija u Parizu i Sankt-peterburške duhovne akademije. Izabran je za počasnog člana Slovenske akademije književnosti i umetnosti.
Odlikovan je Ordenom Lomonosova.
Bio je Episkop banatski pre nego što je 1990. godine izabran za Mitropolita crnogorsko-primorskog sa sedištem na Cetinju.
Bio je član Svetog Arhijerejskog Sinoda SPC u više saziva. Predsedavao je tim telom i bio zamenik Patrijarha Pavla tokom njegove bolesti do upokojenja, i do izbora Irineja za novog.
Administrirao je i Eparhijom raško-prizrenskom od maja 2010. godine do ustoličenja Episkopa raško-prizrenskog i kosovsko-metohijskog Teodosija, krajem decembra iste godine. Administrirao je Eparhijom buenosaireskom i južno-centralnoameričkom (koja je ustanovljena na njegov predlog) od njenog osnivanja u maju 2011. do danas.
Bio je ključna figura u obnovi pravoslavne vere i razvoja crkve u Crnoj Gori pred raspad i posle raspada Jugoslavije.
Uz njega su stasale generacije sveštenika i vladika, obnovljena Cetinjska bogoslovija, podignute nove crkve i hramovi, uz jedan od najvećih hram Vaskrsenja u Podgorici, Jovana Vladimira u Baru i obnovljeni stari i zapusteli manastiri.
Kako je istaknuto ranije u mitropoliji, rekonstruisana i izgrađena su 652 crkvena zdanja tokom njegovog službovanja na cetinjskom tronu
Osnovao je Izdavačko-informativnu ustanovu „Svetigora“.
Brojni su tomovi dela teologije, filosofije, esejistike, uz, prevodilaštvo i poeziju koji ostaju iza njega.
Govorio je grčki, ruski, italijanski, nemački i francuski jezik. Кoristio je u naučnom radu starogrčki, latinski i crkvenoslovenski.
Posebnu ulogu odigrao je u godinama neposredno nakon rata na Kosovu i Metohiji, kada je kao egzarh pećkog trona vreme provodio sa monasima i monahinjama podržavajući ih da opstanu, ali i sakupljajući i sahranjujući uz pratnju KFOR-a posmrtne ostatke ubijenih Srba u zločinima tokom tog perioda.
Uz patrijarha Pavla najpopularniji je i najznačajniji srpski vladika novije istorije među sveštenstvom i vernicima, poznat pod nadimkom „Đedo“.
Istovremeno, za drugi deo javnosti i region, bio je najosporavaniji srpski sveštenik. Optuživan je za raspirivanje nacionalizma i podršku osuđenim ratnim zločincima. Suprotno onima koji su ga voleli i samom mitropolitu, ovaj deo javnosti tvrdio je da mitropolit nije podržavao mir i pomirenje naroda.
Ključna je figura, prema priznanju i oceni analitičara i doživljaju javnosti – za sabornost naroda u Crnoj Gori s kojom se na višemesečnim litijama širom gradova Crne Gore a potom i izborima koji su letos usledili, pobedila Đukanovićeva DPS posle 30 godina vladavine.
Mitropolit je u javnosti ostao upamćen u poslednjim godinama svog života i kao žestoki kritičar upravo crnogorskog predsednika Mila Đukanovića, kao i srpskog Aleksandra Vučića; potonjeg upravo po pitanju Kosova i Metohije.
Preuzimanje i objavljivanje tekstova sa portala KoSSev nije dozvoljeno bez navođenja izvora. Hvala na poštovanju etike novinarske profesije.
