U galeriji Fakulteta umetnosti u Kosovskoj Mitrovici sinoć je održana promocija romana prvenca Nadice Simić “Lukijana”. O romanu su govorili književnik Milan Mihajlović i arhimandrit Ilarion Lupulović. Odlomke iz knjige kazivali su dramski umetnici Tamara Tomanović i Branislav Stanković. "Ako je Puškinova Tatjana simbol i uzor ruske žene, može se reći da je Lukijana koja se podvižnički ustremljuje ka onome što je sveto i neprolazno – uzor naše žene i uopšte onoga što žena treba da bude,” ovako je otac Ilarion opisao glavnu junakinju knjige po kojoj roman i nosi naziv.
"Roman 'Lukijana' je sjajan prikaz Srbije u doba Despota Stefana Lazarev
ića. Kroz Lukijanin život, kroz Despota Stefana Lazarevića, za čije vreme je i Srbija disala i sijala kao što je sijao njen vladar, autorka nas vešto, kao da nije reč o romanu – prvencu, oslikava to sunce među zvezdama. I sve to kroz lik zlatara Jovana Progonovića i prvih srpskih glumaca, koji, predstavom o labudu na trgu, uvode čitaoca u moralne i religijske poruke ove divne knjige," o knjizi je rekao Milan Mihajlović.
Govoreći o periodu uspona Novog Brda u kojem se odvija radnja romana s kraja XIV i početka XV veka, ističući geografske i antropološke karakteristike samog lokaliteta, on je roman opisao kao knjigu koja se čita u jednom dahu.
"Ali ste prinuđeni da mu se stalno vraćate jer vam se čini, a u to ćete se i sami uveriti, da ste nešto ispustili ili niste dobro protumačili, pošto nam je svesno, ili nesvesno, izmakla dublja spoznaja srednjeg veka," dodao je Mihajlović i istakao:
"Ko traga i istražuje po prošlosti, radi za sadašnjost, radi za budućnost."
Roman prikazuje Srbiju iz tog, za nju, razvijenog perioda od sedamdeset godina i Novom Brdu, koje autorka naziva "Mali Vavilon". U centru radnje je život srpske plemkinje Lukijane, koja je odrastala uz despota Stefana, vaspitavala ju je kneginja Milica, a obrazovala prva srpska pesnikinja Jefimija.
O svom doživljaju ovog književnog dela govorio je i otac Ilarion.
“Ovu knjigu doživeo sam kao vez pažljivo vezen ženskom rukom, kako i priliči. Ali tu postoji i nešto čvršće, tu postoji ono što je kovano, jedna nepomućena i večna istina pomalja se kroz sav ovaj roman.”
Otac Ilarion je primetio, kako kaže "tananu", ali "vidljivu vezu" između Puškinovog lika Tatjane i Lukijaninog lika.
"Ako je Puškinova Tatjana simbol i uzor ruske žene, može se reći da je Lukijana koja se podvižnički ustremljuje ka onome što je sveto i neprolazno – uzor naše žene i uopšte onoga što žena treba da bude,” istakao je on.
|
Roman čine 12 kratkih povezanih priča. Evo šta o njima još kaže otac Ilarion: „Novo Brdo, svojim izgledom, vetrovima koji struje oko njega i od njega, kao da nosi neku tajnu sa sobom. Više sakriva, nego što otkriva. Tako su pisani i ovi kratki osvrti. Tu sagledavamo na jedan originalan i autentičan način, svakodnevicu onog slavnog vremena. Sagledavamo jednostavne, a opet zanimljive i isprepletane ljudske odnose. Nailazimo na neka, ne baš tako uobičajena, a opet bliska nam imena – Prelas, Rubin, Bogodar, Boldovin… Ostaje utisak da je ovaj kratki roman pisan iz onog zaumnog, iz onog kolektivnog pamćenja koje ostaje u svima nama.“ |
Obraćajući se potom publici, pisac Nadica Simić, koja je poreklom iz Prištine, rekla je:
"Mi smo trenutno u zaboravu. Ovom knjigom ja sam htela da nas vratim onome čega treba da se setimo. To je bio moj cilj, jer mislim da se svi mi trudimo da se vratimo našim korenima, a Lukijana je moj način da se vratim svojim korenima.“
U izdanju izdavačke kuće "Bernar", roman je široj čitalačkoj publici predstavljen je pre godinu dana – na prošlogodišnjem sajmu knjiga u Beogradu.
Nadica Simić je profesor srpskog jezika i radi u Lazarevcu. Od '99 ne živi u Prištini.
Preuzimanje i objavljivanje tekstova sa portala KoSSev nije dozvoljeno bez navođenja izvora. Hvala na poštovanju etike novinarske profesije.
